In de zomer van 2022 ging ik naar Finland. Wat een prachtig land, in ieder geval in de zomer. Ik kwam aan op midzomerdag (en nacht), dus ik kon de zon zien die de hele dag niet ondergaat. De hele week dat ik er was, was er geen nacht.
De World Biography Conference (WBC) werd gehouden, dat elke twee jaar tussen de honderd en honderdvijftig professionals uit de vijf continenten samenbrengt. Elke keer wordt het in een ander land gehouden (hou je schermen in de gaten: binnenkort in Spanje) en deze keer was het in Finland. Ik ging drie dagen voor het congres omdat ik was uitgenodigd voor het International Trainers Forum on Biographical Work (ITF), dat daar ook bijeenkwam. De grote jongens.
Karen, mijn mentor, had me uitgenodigd. Sindsdien zijn zij en ik de Spaanse vertegenwoordigers op het ITF. Karen brak een paar dagen voor de reis haar sleutelbeen toen ze met haar kleinzoon aan het spelen was (au!).
Dus stel je voor: ik alleen in een hut midden in het Finse bos, op midzomerdag, met het vooruitzicht om de volgende dag naar de bijeenkomst te gaan van de belangrijkste trainers in biografisch werk van over de hele wereld. Ik, een kleintje; en zonder Karen om me tenminste te helpen/introduceren/vertalen (mijn Engels is nu wat beter, maar het was... laten we zeggen erg schools). Duidelijke verleiding: om diep het bos in te gaan en er een week later uit te komen met een Finse eekhoorn tussen mijn tanden en op het vliegveld terug naar Spanje. Dan zou niemand er iets van weten: het ITF kan me niet missen als ik er nooit ben geweest. Ik zou een vreemde smoes verzinnen tegen Karen, die hopelijk, als haar sleutelbeen zoveel pijn doet als ik denk, iets anders aan haar hoofd heeft.
Toen de absurde gedachten van de Finse nacht-met-de-zon plaatsmaakten voor slaap en vervolgens voor de Finse ochtend-met-de-zon-douche, kreeg ik de zenuwen en mijn belabberde Engels en ik gingen kennismaken met het ITF.
Wat een stel mensen. Echte talenten van het Biografisch Werk uit Brazilië, Argentinië, Duitsland, Zwitserland, Nederland, Japan, Rusland, Groot-Brittannië... Zo'n 15 fenomenen die je aankijken en drie minuten naar je luisteren en je met twee vragen en een opmerking op het sleutelpunt plaatsen van waaruit die essentiële twijfel die je al maanden voortsleept, helder wordt als een Finse ochtend op Sint-Jansdag. Bovendien zorgde hun warme en vriendelijke ontvangst ervoor dat ik me vanaf de eerste minuut thuis en onder collega's voelde. In het Engels.
Ik heb zoveel geleerd in die drie dagen dat ik nog steeds terugkijk op de aantekeningen die ik heb gemaakt en er nog steeds uit put.
En waarom vertel ik je dit allemaal? Omdat er een belangrijke les in zit:
Soms doet de angst voor een moeilijke situatie, voor een uitdaging, voor iets dat ons zou kunnen overwinnen, voor wat ik een drempel noem, ons aan onszelf twijfelen en vertroebelt het ons zicht. Als onze ogen niet vertroebeld waren, zouden we ondubbelzinnig weten dat onze plaats daar is, maar angst doet ons denken dat het allemaal een vergissing was. Dit gebeurt vaak als we een stap vooruit zetten in onze persoonlijke en/of professionele ontwikkeling, als we een trede hoger komen. Een algemeen advies: leer van de besten, zoek de besten op en omring jezelf met hen. Overwin de angst voor het imposter syndroom.
Ik had gelukkig geen keus. Ik zag mezelf niet met een eekhoorn tussen mijn tanden in het Finse bos.
Je moet werken aan je drempelvrees. Zolang die niet is overwonnen, zien we de realiteit niet: zoals de tijd heeft laten zien, was mijn plaats daar.
Groeten,
Alfonso
Deze terugblik is een proces waarbij je het afgelopen jaar nog eens de revue laat passeren. Daarin ga je op zoek naar essenties die als het ware zaad kunnen worden voor het komende jaar.
Voor de werkvorm van dit jaar grijpen we terug op het sprookjesbeeld van twaalf vensters. Het is een beeld dat in sprookjes in verschillende landen*, en ook in het sprookje van het zeehaasje voorkomt. In het verhaal van het zeehaasje is er een prinses die een zaal heeft met twaalf vensters, waardoor ze alles in de wereld kan ontdekken. Ze kijkt naar buiten, de wereld in en ze kan eindeloos scherp en ver zien. Er is van alles te zien en waar te nemen, maar uiteindelijk blijkt haar toekomstige gemaal, die zich voor haar moest verstoppen, als een zeehaasje onder haar vlecht te zitten. Heel intiem en dichtbij dus.
Het waardevolle van het jaar lijkt soms ver te zoeken, maar kan net als het zeehaasje, klein en verscholen, heel dichtbij liggen. (En bovendien weet niemand wat een zeehaasje precies is.) In deze terugblik kun je je laten verrassen en komt wellicht tevoorschijn wat je over het hoofd hebt gezien in het afgelopen jaar.
Bereid je voor door in aanloop naar de kersttijd alvast materiaal te verzamelen zoals:
Kies een tijdstip waarop je meestal tijd kunt vrijmaken voor je terugblik. Op 25 december begin je met het terugkijken op de maand december. Eerst neem je de maand in z’n geheel voor ogen, met al zijn uiterlijke en innerlijke gebeurtenissen: waar was je, wat deed je, wat gebeurde er, wie waren erbij betrokken, wat voelde je, etc. Maak een paar korte aantekeningen zodat je een algeheel beeld hebt van de maand.
Kies dan een kleur van je gekozen materiaal en begin aan een (abstracte) sfeerschildering of tekening. Doe dit zonder veel na te denken, maar door je handen te laten begaan. Je brengt de ‘beweging’ van de maand tot uitdrukking op papier.
Na enige tijd pauzeer je en kijk je waar het licht zit in je werk. Kies dan een andere kleur en geef een accent dat dit licht laat ‘oplichten’. Als je werk klaar is, bekijk je het van een afstandje. Geef het een titel, of een kernwoord (of twee) waarin je samenvat wat je als karakteristiek ziet.
Als je zo tijdens de 12 Heilige Nachten alle 12 maanden kunstzinnig verwerkt hebt, verzamel je de kernwoorden of titels. Dit voeg je samen tot een kort gedicht of een tekst. Dit is het ‘zaad van licht’.
Je kunt jouw tekst op een kaartje schrijven voor op de koelkast, of op de eerste pagina van je agenda/dagboek zetten, op het bureaublad van je pc…of waar jij het af en toe tegenkomt; jouw reminder voor 2024. Wat wil er uit dit zaad ontkiemen?
Een goede Kersttijd gewenst.
*Het zeehaasje -Sprookjes van Grimm
* De twaalf vensters van kristal – Russisch sprookje
Femke Kooijmans is Biografisch Ouderschapscoach
Hoe is het voor jou begonnen?
Het was in 2006. Ik werkte in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht als fysiotherapeut. Ik begeleidde ouders die een te vroeg geboren kindje hadden gekregen. Ik zocht hoe ik de ouders op een meer praktische manier kon begeleiden om ze in de ziekenhuissetting zo natuurlijk mogelijk verbinding te laten maken met hun kindje voor een fijne start.
Hoe ben je in aanraking gekomen met biografiewerk?
Ik zag het tijdschrift Jonas ergens liggen en op de voorpagina de aankondiging van de opleiding Biografisch Ouderschapscoach. Het raakte me direct en ik meldde me aan.
Wat raakte jou daarin?
Je kunt als ouder handelingsverlegen zijn. Als er iets is met je kind, dan weet je niet waar je goed aan doet. Je energie of je blik kan dan snel gericht zijn op je kind, terwijl het soms ook goed is om naar jezelf te kijken: Wat kan ik als ouder doen? Wat vertelt het kind mij, heb ik als ouder iets aan te kijken?
Als biografisch ouderschapscoach ben ik even een schakel, niet om het over te nemen, maar om even mee te lopen. Totdat de ouder weer de bestuurder wordt en voelt van o ja, ik kan dus dit en dit en dit doen en dan kan ik weer op weg.
Hoe werk jij als biografisch ouderschapscoach?
Als iets langdurig niet lekker loopt met een kind, dan wordt vaak een bepaalde perceptie van de ouder telkens bevestigd. Op zo’n moment kan de ouder zich voor opvoedingsvragen gesteld zien die niet zomaar op te lossen zijn.
Vertrekpunt voor een gesprek is altijd de vraag die de ouder heeft. Als coach zoek je dan naar de vraag onder de aanvankelijke vraag. Daardoor blijf je niet aan de oppervlakte, maar kom je dieper. Een oordeelsvrije houding is essentieel net als objectief kunnen waarnemen. Dit geldt voor mij als coach en ik neem de ouder ook hierin mee.
Ik laat een ouder bijvoorbeeld het beeld van het kind weer ‘oppoetsen’. Ik stel vragen vanuit de ‘vier velden’: Hoe ziet je kind er fysiek uit? Wat is nu het perfect ritme voor het kind? Hoe ziet een superdag eruit en wat als het een slechte dag is? Wat waren belangrijke gebeurtenissen in het leven van je kind? Er ontstaat een completer beeld van het kind van waaruit een antwoord op de vraag kan ontstaan. De ouder ziet weer wat het kind nodig heeft en begrijpt waartoe het kind uitnodigt.
Het kind nodigt uit?
Ja, je kunt zeggen dat het kind de ouder vraagt om iets nieuws te ontwikkelen. Bijvoorbeeld om beter afgestemd te zijn, of van een ouder die van nature een dienstbaar persoon is, vraagt het om het stellen van grenzen te ontwikkelen. Om bewust te worden van de eigen overtuigingen en dingen los te laten. Zo werkt de opvoeding naar twee kanten. Het is een krachtenspel waarbij het kind wordt opgevoed door een ouder die tevens zichzelf opvoedt. Zelf-opvoeding stoelt op zelf-kennis en hier speelt het biografische aspect een rol.
Vertel eens iets over het biografische?
Dit zit onder andere in de kennis van de zevenjaarsfasen. Als je als ouder begrijpt in welke fase jij bent in jouw biografie en wat de uitnodiging is van die levensfase, helpt je dat om jezelf beter te begrijpen. De biografisch ouderschapscoach kan in het gesprek de ouder helpen zicht te krijgen op de eigen levensthema’s. Er zijn gewoon terugkerende thema’s in ieders leven en doormiddel van biografisch werken kan je die gaan zien.
Wat was voor jou belangrijk in jouw opleiding?
De opleiding heeft mij geleerd hoe ik verbinding kan maken met ouders. De basis bleek aansluiten bij de ouder. Dat gaat over gesprekskunst: kunnen luisteren en horen wat de behoefte is, wat de vraag is. Vooral de module over Opvoedstijlen heeft mij veel inzichten gegeven en mogelijkheden om ouders echt praktische handvaten te kunnen bieden. Dat gaat bijvoorbeeld over interactie. Die dynamiek vind ik heel interessant en daar werk ik dus ook heel graag mee. Om ouders daar zicht op te geven: Is dit nou meer van het kind, of hoort dit bij mij? Zit het in de interactie? Vaak is het een combinatie van dingen.
Kun je iets vertellen over je eigen ervaringen als ouder?
Wat ik heel prachtig vind aan het ouderschap is dat wanneer je een kind krijgt, wat natuurlijk een geschenk is, je kind je ook uitdaagt. Het is niet alleen maar genieten. Je gaat samen op weg en onderweg gebeurt er van alles. Dat je daarnaar kunt kijken, naar je eigen stukken, wat kom ik daar tegen, vind ik een verrijking. Ik heb twee kinderen en twee bonuskinderen en bij alle vier kom ik andere stukken van mijzelf tegen. Het ene kind opvoeden gaat van een leien dakje en bij een andere denk ik: Oh, eh…hoe moet ik hier mee omgaan? Maar hoe dan ook, ik zie het als mogelijkheid om mijzelf aan te ontwikkelen.
Hoe motiveert je als docent in deze opleiding?
Vanaf het moment dat ik begon in het Wilhelmina Kinderziekenhuis heb ik lesgegeven. Toen was dat aan kinderfysiotherapeuten in opleiding, en ben ik dat blijven doen aan de Hogeschool in Utrecht. Ik geef nu nog steeds communicatietraining aan professionals die met ouders werken, en leer ze hoe je ouders kunt betrekken bij bijvoorbeeld een kinderfysiotherapeutische behandeling.
Dus lesgeven heb ik eigenlijk mijn hele leven al gedaan. Ik vind het heel erg leuk en zet me ook graag in voor meer kennis over ouderschap. Er is heel veel voor kinderen, maar het hele ouderschap is best onderbelicht. Dat begint nu pas een beetje te komen en als je een kind begeleid, is dat mijn inziens heel belangrijk. De ouders horen daarbij, zonder de ouders gaat het niet. Ouders voelen zich verantwoordelijk en willen graag het beste voor hun kind. Dat je dat verlangen kunt ondersteunen, daar loop ik warm voor.
Soms sta je niets vermoedend even stil. Voor het stoplicht. Voor het koelschap bij de vele yoghurtvarianten of bij een grote den in het bos. Je weet-voelt dat er nu iets in je ziel inslaat.
Inzicht is het en een enorme zin om te handelen. Gehoor te geven aan de roep die al langer klinkt. Je gaat het doen!
Dat is zo’n moment wat vooraf gaat aan je inschrijven voor ‘En nu ik…..’
De titel van deze intensive wijst naar twee kanten van wat ‘Ik’ is, of wat we daaronder verstaan.
Je kan zeggen:,, En nu ben ìk eindelijk eens aan de beurt”. Een verzuchting na jarenlang geven en zorgen en klaarstaan voor gezin en anderen. Maar net zo goed in je werk. Leveren wat verlangd en verwacht wordt, loyaal blijven aan werkgever of aan idealen. Dan kan de behoefte groeien om meer van je eigenste zelf te ontdekken. Om meer te doen wat je verder nog interessant vindt. Waar je van groeit en bloeit. Uit te zoeken wat echt van jou is.
De andere kant van ‘en nu ik….’ gaat meer over de vraag: wie ben ik eigenlijk? En wat is mijn bestemming? Ik mag wel eens meer mijn Ik bevragen, zogezegd. Een appèl aan mijn ik doen, aan mijn kern of zelfs mijn hogere zelf. Beide kanten kunnen samengaan: Je luistert meer naar je behoefte aan ontwikkeling en je komt daarmee bij je eigenlijke bestemming.
Hoe gaan we te werk om beide bewegingen van en naar het Ik te maken?
In dit lange weekend werken we in verschillende fases en met veel soorten interventies.
We verkennen d.m.v. biografiekgereedschap aspecten van je levensloop.
Waar kom ik vandaan?, is de vraag die deze fase begeleidt. Dan stellen we het thema scherp. Wat brengt je hier in dit weekend?
Wat maakt het tot een probleem-- waar verlang je naar en vooral wat houd je tegen? De belemmering niet buiten jezelf maar in jezelf erkennen is een pittig werkje. Waar ga je doorheen? is hier leidend. Naast biografiek maken we in deze fase gebruik van elementen uit de praktisch toegepaste psychologie. We werken ruimtelijk waardoor ‘het veld’ gaat spreken. Daardoor ervaar je directer wat je voelt, wat je wezenlijk raakt.
In de derde fase van ons weekend gaan we opstaan en doelen stellen. Waar ga ik heen?
We zetten interventies in die vanzelf creativiteit genereren. Hoe zie ik of het eruit als de stap is gezet? ‘Ik creëer mijn nieuwe levensdoel’.
In het hele proces putten we uit eerder opgebouwde ervaringen of niet geleefde stukjes leven. Ideeën die ergens op een plank lagen te verstoffen laten nu hun glans en waarde zien. Dat alles geeft moed en inspireert. Zonder confrontaties en lastige gevoelens gaat dat echter niet. In kort bestek gebeurt er een heleboel. Plezier en veiligheid plus liefdevolle aandacht zijn cruciale ingrediënten.
Iets over mij, Rosalind Veltman
Mijn achtergrond is het toneel. Soms lijkt zo’n weekend wel op het maken van een productie, hoe je met elkaar een theaterstuk instudeert. Zoveel geworstel, zoveel twijfels en zoveel lol en vreugde kun je dan beleven. Aspecten daarvan zitten altijd in mijn werk met mensen. In alle ernst kunnen spelen en in al het spelen ernstig bezig zijn met bouwen aan wie je ten diepste bent en worden wil.
Een plek.
Het is een zonnige zomerdag en een briesje komt door het open raam. Ik zit met mijn laptop aan een oud houten bureau en tussen het typen door, kijk ik naar de glooiende heuvels, bomen en struiken. Helemaal boven zie ik wat rode daken tussen het groen, traditionele Bourgondische dakpannetjes. Ik mijmer wat.
Een gewoonte
Alle schoolvakanties gaan we naar ons Franse huisje. Ik vind er de rust en ruimte om te tekenen en te schrijven. Mijn partner en vele handige helpers vinden er hun ontspanning in het klussen. Er dus zijn altijd vele hongerige monden. Wat een fijne creatieve afwisseling, lekkere driegangenmenu’s koken en de tafel mooi dekken.
Een verlangen
Soms zit ik voor mijn raam en droom ik over vakanties aan witte stranden, met blauwe zeeën. Dan wil ik uit de sleur. Dan wil ik naar verre oorden en nieuwe landschappen ontdekken.
Een keuze
Het is grappig, het bureau staat in wat eens een bouwvallige stal was. Toen was het een grote droom, die plek met uitzicht. Het is realiteit geworden, nu heb ik een ‘room with a view’, ik schrijf en ik droom. Ik realiseer me dat dit één moment is in mijn levensloop. Er komen weer andere tijden, waarin ik weer andere kansen en uitdagingen zal creëren. Het is goed zoals het is.
Een essentie
Ik zie mezelf in dit zelfportretje als dromend, mijmerend en creatief, maar ook als aanpakker. Het is belangrijk voor me dat er ook iets uit mijn handen komt, of dat nu een tekening of een toetje is.
Ik bedenk me dat ik het dromerige altijd was, het aanpakkerige heb ik geleerd, maar is ook echt eigen.
Vakantie - essentie
Wat was voor jou ‘jouw’ plek? Wat deed je daar?
Wat was een (vakantie) gewoonte? Wat beleef je daaraan?
Wat is een verlangen, een aantrekkelijk ‘avontuur’? Wat vertelt je dit over jezelf?
Welke keuze heb je gemaakt in de afgelopen tijd? Hoe voelt dat?
Essentie: hoe herken je jezelf? Wat bevestigt wat je al wist? Wat verrast je?
Vera G. Klein augustus 2023
In de dagen tussen Kerstmis en Driekoningen (6 januari) is het goed reflecteren op het afgelopen jaar. Je hebt enige afstand en door de gebeurtenissen vanuit een ander perspectief te beschouwen, kun je het jaar verwerken. Hier vind je is een werkvorm die je wil inspireren en je creativiteit aanspreekt. Aan het einde van deze reflectie creëer je een eigen tekst, die als een zegenwens voor het nieuwe jaar is.
Je hebt nodig:
13 vellen papier of blanco kaarten.
Kleurpotloden, (pastel) krijtjes of aquarelverf
Je agenda, foto’s of dagboek van het afgelopen jaar.
Werkwijze:
Je speelt als het ware de film van het jaar terug. Kijk eerst eens wat er feitelijk gebeurde in de maand.
Op een van de kaarten of papieren teken je de bloem die bij de maand hoort, of iets wat voor jou de symboliek van die bloem uitdrukt. Tijdens het tekenen verbind je je met die kwaliteit en stel je jezelf de vraag:
Hoe, waar, wanneer heb ik dit mogen ontvangen?
Hoe, waar, aan wie heb ik dit mogen geven?
Je kunt bij de ervaring passende kernwoorden in je tekening schrijven, of een herinnering kort uitschrijven en bij de bloem zetten.
Het schemeruurtje; het was een zoete herinnering voor de oude dame. Na de maaltijd, de afwas gedaan, zat ze met haar ouders in de kamer. Terwijl het langzaam donkerder werden haalden ze herinneringen op. Niemand stond op om het licht aan te doen en de sfeer te verstoren, ze bleven in de betovering van het moment, zo lang mogelijk.
Wie zouden we zijn zonder onze herinneringen? Het leven wordt dan gelopen maar er is geen levensverhaal te vertellen. Het ophalen van herinneringen is nog een hele kunst; om voorbij die beelden te komen die bovenop liggen, voorbij de verhalen die we al zovaak vertelden.
Herinneringen komen soms spontaan en soms moet je er naar graven. Je kunt ze ook oppaken en uitpakken en heel precies kijken: waar was dat ook al weer, wat voor kleur had dat, wat zei die ander nou precies…hoe smaakte dat? Zo kun je vergeten herinneringen terugvinden. Je laat je als het ware verrassen door iets wat meer achter op de plank lag van je geheugen.
Een mooie biografische oefening zit verpakt in de magische vraag: Stel, je mag één herinnering meenemen in het hiernamaals, welke zou je dan kiezen?
Deze vraag was de leidraad voor Jacky van de Goor. Ze schreef er een boek over: Je leven in één herinnering, een verrassende zoektocht naar zin.
Kun je herinneringen ophalen, kiezen en koesteren, dan geef je het leven een gouden glans. Je herinneringen vormen het levende materiaal van je levensloop en je biografie is even kostbaar als onvervreemdbaar van jou.
Wat kwam dit jaar je brengen? Een werkvorm voor een biografische reflectie in de kersttijd
Het einde van een kalenderjaar is een natuurlijk moment om terug te kijken. Vanaf begin december lijkt dan ook iedereen daar mee bezig, denk maar aan de jaaroverzichten in de krant en op tv, of de oudejaarsconference waarin het jaar met een knipoog wordt geëvalueerd.
Ook individueel is het voor veel mensen aanleiding voor een bezinning en het met frisse moed formuleren van goede voornemens. Natuurlijk ga je, net als vorig jaar, gezonder leven, eindelijk vrijwilligerswerk, of juist vaker leuke dingen doen.
De kracht van het terug kijken ligt in het de gebeurtenissen van een afstand zien en ze ten opzichte van elkaar bekijken. Je kunt inzicht krijgen in wat er eigenlijk allemaal heeft plaats gevonden en gaat begrijpen wat je beter wel en beter niet had kunnen doen.
Zinvol terug kijken is lastiger dan het lijkt. Vaak zijn we geneigd om prettige ervaringen op te hemelen en minder fijne juist liever zo snel mogelijk te vergeten en over te gaan tot de orde van de dag. Echter bij moeilijke ervaringen is dat juist vaak niet zo eenvoudig als je zou denken. Lukt het dan om daar levenslessen uit te halen, vind je iets positiefs in een negatieve ervaring, dan maakt dit een gebeurtenis draaglijker en betekenisvoller.
Je kunt je biografische reflectie op het afgelopen jaar eens creatief vormgeven tijdens de 12 heilige dagen en 13 heilige nachten. Deze dagen, die precies tussen Kerstmis en Driekoningen, van 25 december tot 6 januari, vallen, ontstaan doordat een maanjaar 12 dagen korter is dan een zonnejaar. Het is daarom een bijzondere periode, omdat de kosmos meer geopend is dan gewoonlijk. De sluiers voor het bewustzijn zijn als het ware dunner. Vooral ’s nachts kunnen we dat beleven, heldere dromen en inzichten willen zich in deze tijd nogal eens openbaren. Een goede tijd dus om het oude jaar af te hechten, en je innerlijk klaar te maken voor het nieuwe.
De tijd lijkt bepaald door de klok en de kalender, maar onze beleving van tijd is minstens zo essentieel. We zeggen bijvoorbeeld: ik heb de tijd, als we ontspannen zijn, en misschien zelfs: ik heb de tijd van mijn leven! Of er is juist geen tijd te verliezen, of misschien we bouwen een marge in met de uitspraak 'als ik tijd van leven heb'.
Een bekende uitspraak in dit verband is: "Alles heeft zijn eigen tijd." Dit is van de beginregel van een de tekst uit Prediker(OT) en werd in de 60s zelfs door de popgroep The Birds tot een hit met : Turn, turn, turn.
Deze tekst kan je inspireren om Jezelf eens de vraag te stellen: Waar wil of moet of ik nu de tijd voor nemen? En ook om je te realiseren dat een gebeurtenis of de gelegenheid ook weer voorbij zal gaan.
School, werk, studie, relatie, familie, ouderschap enzovoorts voor alles is een tijd in je biografie. Je begint als klein kind, wordt schoolkind, puber, je studeert en/of werkt, krijgt een bepaalde baan, die duurt een bepaalde tijd in je leven, je begint er aan, werkt je in, je doet iets voor een bepaalde tijd en neemt ook weer op een zeker moment afscheid.
Door de opeenvolging in de tijd kan niet alles tegelijkertijd! Met name in momenten van keuzestress kan dit besef je ruimte geven. Je kunt prioriteiten stellen of zaken bewust voor je uitschuiven. Je kunt de tijd nemen die nodig is om ergens naar toe te groeien, je te ontwikkelen en te rijpen. Je kunt ook afscheid nemen van een fase, een nieuwe tijd tegemoet zien.
Je kunt zo de tijd als je bondgenoot beleven. Je kunt je levensloop bewust(er) vormgeven, en kunt gaan zien hoe je levensloop je uiteindelijk verschillende kansen biedt om je potentie te verwerkelijken, om in de verschillende, opeenvolgden fases andere mogelijkheden en uitdagingen te krijgen en te benutten om te worden wie je wilt zijn.
Hoe geef jij jezelf en de ander de tijd?
© Biografiek, | Voorwaarden | Disclaimer | Privacy | Sitemap | Web Stip.nl
