In de zomer van 2022 ging ik naar Finland. Wat een prachtig land, in ieder geval in de zomer. Ik kwam aan op midzomerdag (en nacht), dus ik kon de zon zien die de hele dag niet ondergaat. De hele week dat ik er was, was er geen nacht.
De World Biography Conference (WBC) werd gehouden, dat elke twee jaar tussen de honderd en honderdvijftig professionals uit de vijf continenten samenbrengt. Elke keer wordt het in een ander land gehouden (hou je schermen in de gaten: binnenkort in Spanje) en deze keer was het in Finland. Ik ging drie dagen voor het congres omdat ik was uitgenodigd voor het International Trainers Forum on Biographical Work (ITF), dat daar ook bijeenkwam. De grote jongens.
Karen, mijn mentor, had me uitgenodigd. Sindsdien zijn zij en ik de Spaanse vertegenwoordigers op het ITF. Karen brak een paar dagen voor de reis haar sleutelbeen toen ze met haar kleinzoon aan het spelen was (au!).
Dus stel je voor: ik alleen in een hut midden in het Finse bos, op midzomerdag, met het vooruitzicht om de volgende dag naar de bijeenkomst te gaan van de belangrijkste trainers in biografisch werk van over de hele wereld. Ik, een kleintje; en zonder Karen om me tenminste te helpen/introduceren/vertalen (mijn Engels is nu wat beter, maar het was... laten we zeggen erg schools). Duidelijke verleiding: om diep het bos in te gaan en er een week later uit te komen met een Finse eekhoorn tussen mijn tanden en op het vliegveld terug naar Spanje. Dan zou niemand er iets van weten: het ITF kan me niet missen als ik er nooit ben geweest. Ik zou een vreemde smoes verzinnen tegen Karen, die hopelijk, als haar sleutelbeen zoveel pijn doet als ik denk, iets anders aan haar hoofd heeft.
Toen de absurde gedachten van de Finse nacht-met-de-zon plaatsmaakten voor slaap en vervolgens voor de Finse ochtend-met-de-zon-douche, kreeg ik de zenuwen en mijn belabberde Engels en ik gingen kennismaken met het ITF.
Wat een stel mensen. Echte talenten van het Biografisch Werk uit Brazilië, Argentinië, Duitsland, Zwitserland, Nederland, Japan, Rusland, Groot-Brittannië... Zo'n 15 fenomenen die je aankijken en drie minuten naar je luisteren en je met twee vragen en een opmerking op het sleutelpunt plaatsen van waaruit die essentiële twijfel die je al maanden voortsleept, helder wordt als een Finse ochtend op Sint-Jansdag. Bovendien zorgde hun warme en vriendelijke ontvangst ervoor dat ik me vanaf de eerste minuut thuis en onder collega's voelde. In het Engels.
Ik heb zoveel geleerd in die drie dagen dat ik nog steeds terugkijk op de aantekeningen die ik heb gemaakt en er nog steeds uit put.
En waarom vertel ik je dit allemaal? Omdat er een belangrijke les in zit:
Soms doet de angst voor een moeilijke situatie, voor een uitdaging, voor iets dat ons zou kunnen overwinnen, voor wat ik een drempel noem, ons aan onszelf twijfelen en vertroebelt het ons zicht. Als onze ogen niet vertroebeld waren, zouden we ondubbelzinnig weten dat onze plaats daar is, maar angst doet ons denken dat het allemaal een vergissing was. Dit gebeurt vaak als we een stap vooruit zetten in onze persoonlijke en/of professionele ontwikkeling, als we een trede hoger komen. Een algemeen advies: leer van de besten, zoek de besten op en omring jezelf met hen. Overwin de angst voor het imposter syndroom.
Ik had gelukkig geen keus. Ik zag mezelf niet met een eekhoorn tussen mijn tanden in het Finse bos.
Je moet werken aan je drempelvrees. Zolang die niet is overwonnen, zien we de realiteit niet: zoals de tijd heeft laten zien, was mijn plaats daar.
Groeten,
Alfonso
Deze terugblik is een proces waarbij je het afgelopen jaar nog eens de revue laat passeren. Daarin ga je op zoek naar essenties die als het ware zaad kunnen worden voor het komende jaar.
Voor de werkvorm van dit jaar grijpen we terug op het sprookjesbeeld van twaalf vensters. Het is een beeld dat in sprookjes in verschillende landen*, en ook in het sprookje van het zeehaasje voorkomt. In het verhaal van het zeehaasje is er een prinses die een zaal heeft met twaalf vensters, waardoor ze alles in de wereld kan ontdekken. Ze kijkt naar buiten, de wereld in en ze kan eindeloos scherp en ver zien. Er is van alles te zien en waar te nemen, maar uiteindelijk blijkt haar toekomstige gemaal, die zich voor haar moest verstoppen, als een zeehaasje onder haar vlecht te zitten. Heel intiem en dichtbij dus.
Het waardevolle van het jaar lijkt soms ver te zoeken, maar kan net als het zeehaasje, klein en verscholen, heel dichtbij liggen. (En bovendien weet niemand wat een zeehaasje precies is.) In deze terugblik kun je je laten verrassen en komt wellicht tevoorschijn wat je over het hoofd hebt gezien in het afgelopen jaar.
Bereid je voor door in aanloop naar de kersttijd alvast materiaal te verzamelen zoals:
Kies een tijdstip waarop je meestal tijd kunt vrijmaken voor je terugblik. Op 25 december begin je met het terugkijken op de maand december. Eerst neem je de maand in z’n geheel voor ogen, met al zijn uiterlijke en innerlijke gebeurtenissen: waar was je, wat deed je, wat gebeurde er, wie waren erbij betrokken, wat voelde je, etc. Maak een paar korte aantekeningen zodat je een algeheel beeld hebt van de maand.
Kies dan een kleur van je gekozen materiaal en begin aan een (abstracte) sfeerschildering of tekening. Doe dit zonder veel na te denken, maar door je handen te laten begaan. Je brengt de ‘beweging’ van de maand tot uitdrukking op papier.
Na enige tijd pauzeer je en kijk je waar het licht zit in je werk. Kies dan een andere kleur en geef een accent dat dit licht laat ‘oplichten’. Als je werk klaar is, bekijk je het van een afstandje. Geef het een titel, of een kernwoord (of twee) waarin je samenvat wat je als karakteristiek ziet.
Als je zo tijdens de 12 Heilige Nachten alle 12 maanden kunstzinnig verwerkt hebt, verzamel je de kernwoorden of titels. Dit voeg je samen tot een kort gedicht of een tekst. Dit is het ‘zaad van licht’.
Je kunt jouw tekst op een kaartje schrijven voor op de koelkast, of op de eerste pagina van je agenda/dagboek zetten, op het bureaublad van je pc…of waar jij het af en toe tegenkomt; jouw reminder voor 2024. Wat wil er uit dit zaad ontkiemen?
Een goede Kersttijd gewenst.
*Het zeehaasje -Sprookjes van Grimm
* De twaalf vensters van kristal – Russisch sprookje
Een plek.
Het is een zonnige zomerdag en een briesje komt door het open raam. Ik zit met mijn laptop aan een oud houten bureau en tussen het typen door, kijk ik naar de glooiende heuvels, bomen en struiken. Helemaal boven zie ik wat rode daken tussen het groen, traditionele Bourgondische dakpannetjes. Ik mijmer wat.
Een gewoonte
Alle schoolvakanties gaan we naar ons Franse huisje. Ik vind er de rust en ruimte om te tekenen en te schrijven. Mijn partner en vele handige helpers vinden er hun ontspanning in het klussen. Er dus zijn altijd vele hongerige monden. Wat een fijne creatieve afwisseling, lekkere driegangenmenu’s koken en de tafel mooi dekken.
Een verlangen
Soms zit ik voor mijn raam en droom ik over vakanties aan witte stranden, met blauwe zeeën. Dan wil ik uit de sleur. Dan wil ik naar verre oorden en nieuwe landschappen ontdekken.
Een keuze
Het is grappig, het bureau staat in wat eens een bouwvallige stal was. Toen was het een grote droom, die plek met uitzicht. Het is realiteit geworden, nu heb ik een ‘room with a view’, ik schrijf en ik droom. Ik realiseer me dat dit één moment is in mijn levensloop. Er komen weer andere tijden, waarin ik weer andere kansen en uitdagingen zal creëren. Het is goed zoals het is.
Een essentie
Ik zie mezelf in dit zelfportretje als dromend, mijmerend en creatief, maar ook als aanpakker. Het is belangrijk voor me dat er ook iets uit mijn handen komt, of dat nu een tekening of een toetje is.
Ik bedenk me dat ik het dromerige altijd was, het aanpakkerige heb ik geleerd, maar is ook echt eigen.
Vakantie - essentie
Wat was voor jou ‘jouw’ plek? Wat deed je daar?
Wat was een (vakantie) gewoonte? Wat beleef je daaraan?
Wat is een verlangen, een aantrekkelijk ‘avontuur’? Wat vertelt je dit over jezelf?
Welke keuze heb je gemaakt in de afgelopen tijd? Hoe voelt dat?
Essentie: hoe herken je jezelf? Wat bevestigt wat je al wist? Wat verrast je?
Vera G. Klein augustus 2023
In de dagen tussen Kerstmis en Driekoningen (6 januari) is het goed reflecteren op het afgelopen jaar. Je hebt enige afstand en door de gebeurtenissen vanuit een ander perspectief te beschouwen, kun je het jaar verwerken. Hier vind je is een werkvorm die je wil inspireren en je creativiteit aanspreekt. Aan het einde van deze reflectie creëer je een eigen tekst, die als een zegenwens voor het nieuwe jaar is.
Je hebt nodig:
13 vellen papier of blanco kaarten.
Kleurpotloden, (pastel) krijtjes of aquarelverf
Je agenda, foto’s of dagboek van het afgelopen jaar.
Werkwijze:
Je speelt als het ware de film van het jaar terug. Kijk eerst eens wat er feitelijk gebeurde in de maand.
Op een van de kaarten of papieren teken je de bloem die bij de maand hoort, of iets wat voor jou de symboliek van die bloem uitdrukt. Tijdens het tekenen verbind je je met die kwaliteit en stel je jezelf de vraag:
Hoe, waar, wanneer heb ik dit mogen ontvangen?
Hoe, waar, aan wie heb ik dit mogen geven?
Je kunt bij de ervaring passende kernwoorden in je tekening schrijven, of een herinnering kort uitschrijven en bij de bloem zetten.
Het schemeruurtje; het was een zoete herinnering voor de oude dame. Na de maaltijd, de afwas gedaan, zat ze met haar ouders in de kamer. Terwijl het langzaam donkerder werden haalden ze herinneringen op. Niemand stond op om het licht aan te doen en de sfeer te verstoren, ze bleven in de betovering van het moment, zo lang mogelijk.
Wie zouden we zijn zonder onze herinneringen? Het leven wordt dan gelopen maar er is geen levensverhaal te vertellen. Het ophalen van herinneringen is nog een hele kunst; om voorbij die beelden te komen die bovenop liggen, voorbij de verhalen die we al zovaak vertelden.
Herinneringen komen soms spontaan en soms moet je er naar graven. Je kunt ze ook oppaken en uitpakken en heel precies kijken: waar was dat ook al weer, wat voor kleur had dat, wat zei die ander nou precies…hoe smaakte dat? Zo kun je vergeten herinneringen terugvinden. Je laat je als het ware verrassen door iets wat meer achter op de plank lag van je geheugen.
Een mooie biografische oefening zit verpakt in de magische vraag: Stel, je mag één herinnering meenemen in het hiernamaals, welke zou je dan kiezen?
Deze vraag was de leidraad voor Jacky van de Goor. Ze schreef er een boek over: Je leven in één herinnering, een verrassende zoektocht naar zin.
Kun je herinneringen ophalen, kiezen en koesteren, dan geef je het leven een gouden glans. Je herinneringen vormen het levende materiaal van je levensloop en je biografie is even kostbaar als onvervreemdbaar van jou.
Wat kwam dit jaar je brengen? Een werkvorm voor een biografische reflectie in de kersttijd
Het einde van een kalenderjaar is een natuurlijk moment om terug te kijken. Vanaf begin december lijkt dan ook iedereen daar mee bezig, denk maar aan de jaaroverzichten in de krant en op tv, of de oudejaarsconference waarin het jaar met een knipoog wordt geëvalueerd.
Ook individueel is het voor veel mensen aanleiding voor een bezinning en het met frisse moed formuleren van goede voornemens. Natuurlijk ga je, net als vorig jaar, gezonder leven, eindelijk vrijwilligerswerk, of juist vaker leuke dingen doen.
De kracht van het terug kijken ligt in het de gebeurtenissen van een afstand zien en ze ten opzichte van elkaar bekijken. Je kunt inzicht krijgen in wat er eigenlijk allemaal heeft plaats gevonden en gaat begrijpen wat je beter wel en beter niet had kunnen doen.
Zinvol terug kijken is lastiger dan het lijkt. Vaak zijn we geneigd om prettige ervaringen op te hemelen en minder fijne juist liever zo snel mogelijk te vergeten en over te gaan tot de orde van de dag. Echter bij moeilijke ervaringen is dat juist vaak niet zo eenvoudig als je zou denken. Lukt het dan om daar levenslessen uit te halen, vind je iets positiefs in een negatieve ervaring, dan maakt dit een gebeurtenis draaglijker en betekenisvoller.
Je kunt je biografische reflectie op het afgelopen jaar eens creatief vormgeven tijdens de 12 heilige dagen en 13 heilige nachten. Deze dagen, die precies tussen Kerstmis en Driekoningen, van 25 december tot 6 januari, vallen, ontstaan doordat een maanjaar 12 dagen korter is dan een zonnejaar. Het is daarom een bijzondere periode, omdat de kosmos meer geopend is dan gewoonlijk. De sluiers voor het bewustzijn zijn als het ware dunner. Vooral ’s nachts kunnen we dat beleven, heldere dromen en inzichten willen zich in deze tijd nogal eens openbaren. Een goede tijd dus om het oude jaar af te hechten, en je innerlijk klaar te maken voor het nieuwe.
De tijd lijkt bepaald door de klok en de kalender, maar onze beleving van tijd is minstens zo essentieel. We zeggen bijvoorbeeld: ik heb de tijd, als we ontspannen zijn, en misschien zelfs: ik heb de tijd van mijn leven! Of er is juist geen tijd te verliezen, of misschien we bouwen een marge in met de uitspraak 'als ik tijd van leven heb'.
Een bekende uitspraak in dit verband is: "Alles heeft zijn eigen tijd." Dit is van de beginregel van een de tekst uit Prediker(OT) en werd in de 60s zelfs door de popgroep The Birds tot een hit met : Turn, turn, turn.
Deze tekst kan je inspireren om Jezelf eens de vraag te stellen: Waar wil of moet of ik nu de tijd voor nemen? En ook om je te realiseren dat een gebeurtenis of de gelegenheid ook weer voorbij zal gaan.
School, werk, studie, relatie, familie, ouderschap enzovoorts voor alles is een tijd in je biografie. Je begint als klein kind, wordt schoolkind, puber, je studeert en/of werkt, krijgt een bepaalde baan, die duurt een bepaalde tijd in je leven, je begint er aan, werkt je in, je doet iets voor een bepaalde tijd en neemt ook weer op een zeker moment afscheid.
Door de opeenvolging in de tijd kan niet alles tegelijkertijd! Met name in momenten van keuzestress kan dit besef je ruimte geven. Je kunt prioriteiten stellen of zaken bewust voor je uitschuiven. Je kunt de tijd nemen die nodig is om ergens naar toe te groeien, je te ontwikkelen en te rijpen. Je kunt ook afscheid nemen van een fase, een nieuwe tijd tegemoet zien.
Je kunt zo de tijd als je bondgenoot beleven. Je kunt je levensloop bewust(er) vormgeven, en kunt gaan zien hoe je levensloop je uiteindelijk verschillende kansen biedt om je potentie te verwerkelijken, om in de verschillende, opeenvolgden fases andere mogelijkheden en uitdagingen te krijgen en te benutten om te worden wie je wilt zijn.
Hoe geef jij jezelf en de ander de tijd?
© Biografiek, | Voorwaarden | Disclaimer | Privacy | Sitemap | Web Stip.nl
